Ze staat op van achter haar bureau en ik zie haar blonde krullen van links naar rechts over haar rug dansen terwijl ze naar de deur loopt.
Twaalf uur.
Ik trek de onderste la van mijn bureau open en pak de kaart die ik vanmorgen op het station gekocht heb tevoorschijn. Twee zoenende lieveheersbeestjes kijken elkaar aan onder een hartvormige zon en ik stel me voor dat ik de linkse ben en Hannah de ander. Ik sluit mijn ogen en zie haar voor me. Ik zie haar altijd voor me, dus dat is niets bijzonders vandaag.
Wat vandaag wel bijzonder is, is dat ik een kaartje voor haar ga schrijven. Wil schrijven. Moet schrijven. Maar wel anoniem, zoals het hoort. Normaal gesproken ben ik niet zo van 'zoals het hoort', maar als het me zo uitkomt doe ik er graag aan mee.
Het kantoor is inmiddels leeg. De klok tikt, mijn hand trilt, mijn buik kriebelt.
Onder andere omstandigheden zou ik er geen problemen mee hebben als ze weet dat het kaartje van mij komt, maar ze is veel te mooi voor me en bovendien getrouwd. Anoniem dus.
Gelukkig kent ze mijn handschrift niet, maar ze leest wel elke dag mijn column. Ik ben er stellig van overtuigd dat ze mijn stijl herkent, dus ik moet schrijven wat mijn hart voelt in andermans woorden.
De klok tikt door, mijn handen zweten, mijn hoofd kriebelt.
Daar ga ik dan. In één keer goed, ik heb immers maar één kaartje. Niet mijn taal. Wel mijn verhaal. Uniek, oprecht, onherkenbaar. Ze mag het niet weten. Ze is getrouwd. En te mooi. En over vijftien minuten terug van haar lunchpauze! Vind de woorden, schrijf ze op, leg het kaartje op haar bureau en dat is dat. Ik moet. In één keer goed.
De airco zoemt, mijn hoofd zoemt mee, mijn pen beweegt.
Lieve Hannah,
Ik weet niet of ik de enige ben die stiekem van je houdt
Ik kan niet weten of ik stiekem het meest van je houd
Ik zal nooit weten of je stiekem ook van mij houdt
Ik weet stiekem wel dat ik het meest van jou houd
Diederik
Shit.
Met speciale dank aan Jan Willem voor deze liefdevolle input
Geen opmerkingen:
Een reactie posten